လာဗင္ဒါအရပ္က ကမ္းေျခလမ္း ... (၂)

(၄)

ဓာတ္ေလွခါးကထြက္ျပီး ညာဘက္ခ်ဳိးေတာ့ အိမ္ခန္းေလးဆီ ေရာက္ပါတယ္။ အခန္းေလးက သစ္သားတံခါးေရာ သံတခါးပါ ေသာ့ေတြ ခတ္ထားတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဒီေန႔မွ ဒီအခန္းေလးကို ေျပာင္းေနရမွာမို႔ သူ႔မွာ အခန္းေသာ့ မရွိပါဘူး။ သူ႔ပစၥည္းတခ်ဳိ႕က ႀကိဳေရာက္ေနေပမ့ဲ အရင္လူေတြ မထြက္ေသးလို႔ ဝင္မရခ့ဲတာပါ။ အိမ္ခန္း အားလံုးကို တာဝန္ယူ စီမံငွားရမ္းရတ့ဲ (စကၤာပူအေခၚ အိမ္သူႀကီး) မိန္းကေလးက ျမန္မာျပည္ ခဏျပန္ေနလို႔ သူ႔အခန္းေဖာ္ကို တာဝန္လႊဲေပးထားခ်ိန္ေပါ့။

.

သူ ဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ တာဝန္ရွိတ့ဲ မိန္းကေလး ေရာက္လာျပီး ေသာ့ဖြင့္ေပးပါတယ္။ ဝင္ဝင္ခ်င္း ဧည့္ခန္းရဲ႕ ဘယ္ဘက္က ဘုရားစင္ေလးကို ျမင္လိုက္ရတ့ဲ အခိုက္ အလြန္ေက်နပ္သြားတယ္။ ဘုရားစင္မွာ ပန္း ေရခ်မ္း ေရာင္ျခည္ေတာ္ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ အျပည့္အစံု ရွိေနတယ္။ ႏွစ္ေယာက္အတူ စာမူခရတ့ဲ ေငြေလးနဲ႔ ျမန္မာျပည္က ဝယ္လာတ့ဲ ေၾကးဆင္းတု ဘုရားကို ဒီဘုရားစင္ေလး ထက္မွာ ပူေဇာ္ထားရမယ္ လို႔ေတြးရင္း ၾကည္ႏူးေနမိတယ္။

.

 .

ညာဘက္မွာ ထမင္းစားပြဲနဲ႔ ကုလားထိုင္ေလးေတြ ခ်ထားတယ္။ အဲဒီေနာက္က မီးဖိုခန္း။ ဧည့္ခန္းကေန ေကာ္ရစ္ဒါေလးအတိုင္း တည့္တည့္ဝင္သြားရင္ ဘယ္ဘက္မွာ အိပ္ခန္းတစ္ခန္း ညာဘက္မွာတစ္ခန္း တည့္တည့္မွာ တခန္းရွိတယ္။ သူက ညာဘက္ အခန္းတံခါးေရွ႕မွာ ရပ္ျပီး "ဒီ အခန္းပဲ"လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆို ေသာ့ေလး လွည့္ဖြင့္လိုက္တယ္။

.

တံခါးေလး အလွပ္မွာ ဘာမွမရွိတ့ဲ အခန္းေလးက ႀကိဳဆိုတယ္။ ဘာမွမရွိဘူး ဆိုေပမ့ဲ အံဆြဲပါတ့ဲ အဝတ္ဘီ႐ို သံုးလံုး (အရင္က လူ သံုးေယာက္ေနသြားလို႔)၊ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ခုတင္တလံုး၊ ေခါက္စားပြဲငယ္ေလး တလံုးနဲ႔ ေခါက္ကုလားထိုင္တလံုးရွိပါတယ္။ စားပြဲေလးေပၚမွာ လွ်ပ္စစ္ မီးအိမ္ငယ္ေလး တခုတင္ထားတယ္။ ေျခရင္းဘက္က်က် ေထာင့္မွာရွိတ့ဲ ျပတင္းေပါက္တျခမ္းက ေလေအးေပးစက္ အေထာင္ေလးတပ္ထားလို႔ တဝက္ပိတ္ေနတယ္။ မ်က္ႏွာက်က္မွာ မီးေခ်ာင္းတေခ်ာင္းနဲ႔ တြဲေလာင္းက်ေနတ့ဲ ပန္ကာအိုေလးတခု။

.

ေလဝင္ေလထြက္မရွိေတာ့ အခန္းထဲမွာ မြန္းက်ပ္လာတယ္။ ေလေအးေပးစက္ကို ဖြင့္ေတာ့ မလည္ဘူး။

.

"အဲကြန္းက ည ၇ နာရီမွ လာမွာ ပန္ကာဖြင့္လို႔ရတယ္ေနာ္"လို႔ ေသာ့လာေပးတ့ဲ မိန္းကေလးက ေျပာျပီး ပန္ကာခလုတ္ေလး ဖြင့္ေပးသြားတယ္။ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ မ်က္ႏွာက်က္ပန္ကာ တဝီဝီအသံေၾကာင့္ မူးေနာက္ျပီး ေခြ်းေစးေတြ ထြက္လာတယ္။ တဝက္ပဲ ဖြင့္လို႔ရတ့ဲ ျပတင္းေပါက္မွန္ကို ဖြင့္ၾကည့္တယ္။ ျပတင္းေပါက္က ေနာက္ေဖးဘက္ တိုက္ၾကားျဖစ္ေနေတာ့ ေလမဝင္ဘူး။

.

သူက ေလေအးေပးစက္ခလုတ္ကို သြားၾကည့္ျပီး

"timer လုပ္ထားတာ ကိစၥမရွိဘူး by pass လုပ္လိုက္မယ္"

.

ဟိုလုပ္ဒီလုပ္နဲ႔ ခဏေနေတာ့ ေလေအးေပးစက္ ထလည္လို႔ ေပ်ာ္သြားတာပဲ။ သူ႔ကိုလည္း အထင္ေတြ ႀကီးသြားလိုက္တာ။ ေလေအးေပးစက္ ဖြင့္လို႔ရေပမ့ဲ ႏွစ္ေယာက္သား ေအးေအးလူလူ မနားႏိုင္ပါဘူး။ ပစၥည္း ပစၥယေတြ သိမ္းဆည္း ေနရာတက် ထားရေသးတယ္။ ဘီ႐ိုသံုးလံုးရွိလို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ သူတလံုး ကိုယ္တလံုး၊ ႏွစ္ေယာက္ပစၥည္းေတြ စုထည့္ဖို႔က တလံုး။

.

"စားပြဲေလးက ေသးလိုက္တာ …"လို႔ ညည္းေျပာေလး ေျပာမိေတာ့ သူက

"တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြဆို စားပြဲေတာင္ မေပးဘူး၊ လက္ပ္ေတာ့ကို အဝတ္ေသတၱာေပၚ တင္ျပီးသံုးရတာ"တ့ဲ။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ … ။

.

"အင္း … … "လို႔ သံရွည္ သက္ျပင္းခ်ရင္း ထံုးစံအတိုင္း ... အဂၤလန္မွာဆိုရင္ လို႔ အစခ်ီ ႏိႈင္းယွဥ္ေျပာဆို ကြန္ပလိန္႔ လုပ္ေနမိတယ္။ သူကေတာ့ "ေအးပါကြာ ဒီီမွာေတာ့ ဒီလိုပဲေလ သည္းခံျပီးေနပါ ေမရယ္…"လို႔ သနားစဖြယ္ ေျပာရွာတယ္။

.

စကၤာပူရဲ႕ လူေနမႈစနစ္ ပံုစံအေၾကာင္း ဘာမွမသိဘဲ လိုက္လာမိတာမို႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ႀကံဳရတ့ဲ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ ေလေအးေပးစနစ္ရယ္၊ စားပြဲေသးေသးေလးနဲ႔ ပန္ကာအိုႀကီးရယ္၊ တဝက္ပိတ္ေနတ့ဲ လမ္းၾကားျပတင္းေပါက္ရယ္ဟာ အင္မတန္ စိတ္ပ်က္စရာလို႔ ထင္ေနမိတာေပါ့။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ဒီ့ထက္ဆိုးတာေတြ ၾကံဳရဦးမယ္ဆိုတာ ေယာင္လို႔ေတာင္ မေတြးခ့ဲမိဘူး။

***

(၅)

တကယ္ေတာ့ စကၤာပူမွာ ေလေအးေပးစက္ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ သံုးရသလိုမ်ဳိး အပူေပးစက္ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ေပးတာကို အဂၤလန္မွာတုန္းကလည္း ၾကံဳခ့ဲဖူးပါတယ္။ ေရာက္ခါစ ပထမဆုံး တက္တဲ့ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ေနခဲ့ရတုန္းကပါ။ အဲဒီေက်ာင္းက Hull City အနီး Winestead Hall က CICD (College for International Cooperation and Development) ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းေပါ့။ ေက်ာင္းမွာ ႏိုင္ငံတကာက ေက်ာင္းသားေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ ပံုမွာ ျမင္ရတ့ဲအတိုင္း ေက်ာင္းပရဝုဏ္ႀကီးက အက်ယ္ႀကီးပါ။ ေက်ာင္းက တခ်ဳိ႕ အေဆာက္အဦေတြဟာ ၁၉ ရာစုက ေဆာက္ထားတာလို႔ ဆိုတယ္၊ ဒီေက်ာင္းႀကီးဟာ အရင္က စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရံုတဲ့။

.

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေနရတဲ့ အခန္းက တေယာက္ထဲ အတြက္ေတာ့ အေတာ္ကို က်ယ္ပါတယ္။ တခါတေလ စံုညီပြဲရွိလို႔ တျခားၿမိဳ႕ရဲ႕ ေက်ာင္းခြဲေတြက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္လာတဲ့အခါ အခန္းထဲကို လူေတြ စုျပံဳထည့္လိုက္ရင္ေတာ့ က်ဥ္းက်ပ္သြားတာေပါ့။

.

ေက်ာင္းစတက္တဲ့အခ်ိန္က ႏိုဝင္ဘာလႀကီး။ ေတာ္ေတာ္ေအးေနၿပီ။ ေျပာခ့ဲျပီးသလိုပါပဲ … အခန္းထဲမွာရွိတဲ့ အပူေပးစက္ကို အခ်ိန္နဲ႔ေပးပါတယ္။ ညဦးပိုင္း တခါေပးျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္ဆို ျပန္ပိတ္သြားေရာ၊ ႏိုးခါနီး တခါျပန္ေပးတယ္။ ေအးလြန္းလို႔ ညအိပ္ရင္ ေခါင္းစြပ္ ဦးထုတ္ သာမယ္လ္ အက်ႌ ေဘာင္းဘီ၊ ေျခအိတ္ စသျဖင့္ ဝတ္စံုျပည့္ ဝတ္အိပ္ရတယ္။ ဒါေတာင္ တေရးႏိုးရင္ ေအးစက္ ခ်မ္းစိမ့္ေနတာပဲ။

.

အဲဒီေက်ာင္းရဲ႕ အပူေပးစနစ္က အေတာ္ေလး ေရွးက်ပါတယ္။ ဂက္စ္လည္း မဟုတ္၊ လွ်ပ္စစ္လည္း မဟုတ္၊ ေက်ာက္မီးေသြးက ရတ့ဲအေငြ႕နဲ႔ ေပးတာပါ။ ေက်ာင္းဝင္းတေနရာမွာ ေက်ာက္မီးေသြး ရံုကေလး ရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေက်ာက္မီးေသြးေတြကို ေဂၚျပားနဲ႔ေကာ္ျပီး မီးဖိုအႀကီးႀကီးထဲ ထည့္ရတယ္။ အဲဒီက အေငြ႕ေတြကိုမွ ပိုက္လိုင္းနဲ႔ သြယ္ျပီး အခန္းေတြဆီ ေပးတာပါ။ ေခတ္ေဟာင္း ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြထဲမွာ ၾကည့္ဖူးတ့ဲ ေက်ာက္မီးေသြးနဲ႔ ေမာင္းတ့ဲ မီးရထားေတြ မီးသေဘၤာေတြ မွာလိုေပါ့။

.

ပိုဆိုးတာက မ်က္ႏွာသစ္တဲ့ ေဘစင္မွာ ေရပူ ေရေအး ႏွစ္လိုင္း တပ္မထားဘူး၊ ေရေအးပဲ ရွိပါတယ္။ ေရခ်ဳိးကန္နဲ႔ ေရပန္းမွာေတာ့ ေရပူရလို႔ ေတာ္ေသးရဲ႕။ မနက္ မနက္ မ်က္ႏွာသစ္တဲ့အခါ ေရက ေအးလြန္းလို႔ က်ဥ္ေနတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္တေယာက္ထဲလား ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္း ဂ်ပန္မေလးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ...

“ေအးေတာ့ ေအးတာေပါ့၊ အဲဒီလိုေအးေတာ့ ငါ အိပ္ရာက ႏိုးသြားတယ္ေလ” တဲ့။ အေကာင္းျမင္တဲ့ သူမ်ားက်ေတာ့ အဲဒီလိုပါ။

.

ေနာက္ေတာ့ အမလတ္က ေရေႏြးဓာတ္ဗူးေလး လာပို႔ေပးလို႔ ညဘက္ကတည္းက ေရေႏြးယူထားၿပီး မနက္က်ေတာ့ ေရေအးနဲ႔စပ္ မ်က္ႏွာသစ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း အဂၤလန္လို ေနရာမ်ဳိးမွာ ဖြင့္ထားတ့ဲ ေက်ာင္းတေက်ာင္းလုပ္ေနၿပီး ေဘစင္မွာ ေရပူ ေရေအး မရရေကာင္းလားလို႔ မေက်မနပ္နဲ႔ ကြန္ပလိန္႔ လုပ္ခဲ့တာ မွတ္မိပါေသးတယ္။

.

ခုခ်ိန္မွာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အရာရာကို အျပစ္ျမင္စိတ္ ေဝဖန္ခ်င္စိတ္ မ်ားေနတာပဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုယ္ သံုးသပ္ေနမိတယ္။

***

ေမဓာဝီ

၃၊ ဧၿပီ ၂၀၁၇