လာဗင္ဒါအရပ္က ကမ္းေျခလမ္း (၄) နိဂံုး

(၈)

အဲဒီအိမ္ကေလးမွာ ေနခဲ့တဲ့ကာလတေလွ်ာက္ ၾကည္ႏူးခဲ့ရခ်ိန္ေလး ကေတာ့ သူ႔ အလုပ္အားရက္မွာ အိမ္နားက Kallang ျမစ္ကမ္း နံေဘးဆီ ေလညင္းခံ လမ္းေလွ်ာက္ၾကခ်ိန္ကေလးပါပဲ။ ျမစ္ကမ္းနားက ျမက္ခင္းေလးေပၚ ထိုင္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား စကားစျမည္ေျပာ၊ ယူလာတဲ့ စားေသာက္စရာေလးေတြစား၊ ျမစ္ေရျပင္ထဲက ေလွေလးေတြ ... ငါးမွ်ားေနသူေတြ ... အေျပးေလ့က်င့္ေနသူေတြကို ေငးေမာ ... အဲဒီ အခ်ိန္ေလးေတြ ကုန္သြားမွာကို ႏွေျမာေနမိတယ္။

.

သာယာလွပတဲ့ အပမ္းေျဖေနရာ ျဖစ္ေနတဲ့ Kallang ျမစ္ကမ္းေျခဟာ တခ်ိန္က ရႊံ႕ညြန္ေတြ ထူထပ္ၿပီး ညစ္ေထးတဲ့ ျမစ္ေရေတြ စီးဆင္းခဲ့တယ္ဆိုတာ မယံုႏိုင္စရာပါပဲ။ လူေတြရဲ႕ စြမ္းအားဟာ တစံုတရာကို ပ်က္စီးေအာင္ ဖ်က္ဆီးႏိုင္သလို ေကာင္းမြန္ေအာင္လည္း တည္ေဆာက္ယူလို႔ ရတယ္ဆိုတာကို ျမစ္ကမ္းနံေဘးမွာ ထိုင္ေငးရင္း ေတြးခဲ့ဖူးတယ္။

.

သူမ်ားေတြထက္ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ဘဝတခု အတူတကြ တည္ေဆာက္ခဲ့ရသူေတြမို႔ အတူေနရခ်ိန္ေလးတိုင္းဟာ အဖိုးတန္လွပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက စာေပခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူေတြ ျဖစ္ေနတာ၊ အေပၚယံ ေရႊမႈန္ၾကဲတဲ့ ပကာသနေတြကို မႏွစ္သက္တာ၊ ေရွာ့ပင္ထြက္ရတာကို ဝါသနာမပါတာ ... ႏိုင္ငံေရး ဘာသာေရး စာေပေရးရာ အယူအဆခ်င္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တူၾကတာေတြကို ၾကည့္ရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္္ စိတ္သေဘာခ်င္း တိုက္ဆိုင္တယ္ ဆိုႏိုင္ေပမဲ့ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ေနထိုင္မႈစ႐ိုက္ခ်င္း မတူကြဲလြဲမႈေလးေတြလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ရွိၾကတာပါပဲ။ ဒါေတြကို နားလည္စြာ သည္းခံ ညွိႏႈိင္းရင္း ႏွစ္ေယာက္သား အတိုးအေလွ်ာ့ လုပ္ၿပီး ေနၾကရပါတယ္။

.

သူက သေဘာေကာင္းၿပီး လူခ်စ္လူခင္မ်ားေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ အားမနာဘဲ စာအုပ္ႀကီးအတိုင္း ေတြးတတ္ လုပ္တတ္သူမို႔ တခါတေလေတာ့ စိတ္ညစ္ရတယ္။ သူကလည္း စိတ္ေကာက္ ဂ်ီက် ဇီဇာေၾကာင္တတ္တဲ့ ဇနီးသည္ကို တခါတေလ စိတ္ညစ္မွာပါပဲ။

.

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ညွိႏႈိင္းရင္း သည္းခံရင္း နားလည္မႈေတြနဲ႔ ေန႔ရက္ေလးေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့တာ ခုဆိုရင္ ၂ ႏွစ္နဲ႔ တစ္လ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ တႏွစ္ တလျပည့္တုန္းက ေရးခဲ့သလိုပဲ သူ႔ဆီလိုက္လာတဲ့ ေန႔ကစၿပီး အရာရာကို ေရာင့္ရဲ သည္းခံႏိုင္ေအာင္ စိတ္ကိုျပင္ဆင္ထားခဲ့တာမို႔ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ခံႏိုင္ရည္ ရွိေနခဲ့ပါၿပီ။

***

(၉)

တေန႔က ေရာက္ခဲ့တဲ့ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္အခမ္းအနားမွာ သူလိုလူ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကေလး ထပ္ဝယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကေလးကို စၿပီး ဖတ္ခဲ့မိခ်ိန္က ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ဖတ္ရင္း သူလိုလူဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ မိန္းကေလးတေယာက္ရဲ႕ ဖတ္စာ ျဖစ္ခဲ့သလို စိတ္ကူးယဥ္စရာလည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။

.

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ကို အထင္ႀကီး ေလးစားသလို ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးကိုေတာ့ မိန္းမသားခ်င္းမို႔ ပိုၿပီး က႐ုဏာသက္ ေလးစား ခ်စ္ခင္မိတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္တဲ့ အခန္းကေတာ့ ေဒၚမမေလး ထမင္းတရက္ အငတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ေန႔ပါပဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ အဲဒီအခန္း ဖတ္တိုင္း ရင္ထဲမွာ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ခံစားခဲ့ရတယ္။

.

ဒါေၾကာင့္ အခက္အခဲေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကံဳၾကံဳ ေဒၚမမေလးလို ထမင္းေတာ့ အငတ္မခံဖူးေသးဘူးမို႔ အမ်ားႀကီး သာေသးတယ္လို႔ စိတ္ကို အားတင္းထားျဖစ္တယ္။ အသိပညာ အတတ္ပညာမွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးကို မယွဥ္ႏိုင္ေပမဲ့ ခင္ပြန္းသည္ အေပၚထားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွာေတာ့ ယွဥ္ႏိုင္ခ်င္မိပါတယ္ ... ။

.

သူ႔အေပၚ ထားရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြနဲ႔ သူ႔ ရင္ကို ေႏြးေထြးေစခ်င္တယ္၊ သူ႔စိတ္ကို ေအးျမေစခ်င္တယ္ ... သူ႔ ဂုဏ္ေရာင္ေတြ လင္းလက္ေတာက္ပ ေစခ်င္တယ္။ တျခားဘာမွ သူ႔ဆီက မလို ... မေတာင္းဆိုခ်င္ပါဘူး ... ဒါေတြကို သူ သိရင္ ၿပီးတာပါပဲ။

***

(၁၀)

လာဗင္ဒါအရပ္ ကမ္းေျခလမ္းက အိမ္ကေလးမွာ စတင္ခဲ့ၾကတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ဘဝဟာ ခုခ်ိန္ထိ အတူၾကာရွည္ ေနထိုင္ခြင့္ မရခဲ့ေသးပါဘူး။ အတိတ္ဘဝ ကံေၾကာင့္ ပိေယဟိ ဝိပၸေယာ ၾကရတာမို႔ အနာဂတ္မွာ အတူ ဆံုႏိုင္ေအာင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကုသို္လ္အတူ ျပဳၾကမယ္လို႔ သေဘာတူထားၾကပါတယ္။ ဘဝဆက္တိုင္း မခြဲမခြါဖို႔ဆိုတာ သဒၶါ၊ သီလ၊ စာဂ၊ ပညာ ... အတူတူ ညီမွ်ပါမွ ျဖစ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္လား။ 

.

ေလာေလာဆယ္ ႏွစ္ေယာက္အတူ မေနႏိုင္ခင္မွာ သူ႔ကို ခုလိုကဗ်ာေလး ေရးေပးခဲ့ဖူးတယ္။

.